Մեր ճամբորդությունը դեպի Արատես🌴
Մենք երկուշաբթի օրը գնացել էինք եռորյա Արատես։ Այնտեղ մենք առանձին էինք քնում տաները առանձին աղջիկները առանձին։ Լողացել էինք երկու գետերում💦Այնտեղ կար շների մի ընտանիք։ Մայրիկի անունն Ռեքս էր, իսկ հայրիկի անունն Զեվս էր։ Եթե ես չեմ սխալվում նրանք ունեին 6 ձագուկ 🐶 Գիշերները խարույկի մոտ նստած զրուցում էինք մեր անցած օրերի մասին։
Տարվա նախագիծը, իմ նախընտրած ստեղծագործությունը
Անհատական ուսումնական պլան․ 4-րդ ուսումնական շրջան, ամառային ճամբար
Անուն Ազգանուն-Մարինե Մադոյան
Դասարան-4.2
Ջոկատ- 13-րդ ջոկատ
Ջոկատավարներ- Գրետա Բակունց, Հայկուհի Հովանիսյան
Ընտրությամբ գործունեություն-Դիզայն
Օգտվում եմ/ չեմ օգտվում երթուղուց- Օգտվում եմ
Օգտվում եմ երկարօրյա ճամբարից/ չեմ օգտվում- Չեմ օգտվում
Հայրենագիտության հաշվետվություն
Ես այս տարի շատ գիտելիքներ ստացա։ Սովորեցի իմ երկրի և օտար երկրների մասին տեղեկությաներ։ Միասին շատ շատ էնք ճամբորդել💞
Այս հղումով կարող էք տեսնել իմ աշխատանքները💥
Պատրասվում ենք ճամփորդելու Սևան
Եղանակի տեսություն
Տեղեկություններ
Սևանա լիճ
Սևանա լիճը քաղցրահամ, բարձրադիր, նավարկելի լիճ է: Հայկական լեռնաշխարհի բնության զարդերից է:
Լիճը տարբեր ժամանակներում կոչվել է տարբեր անուններով: Հայերի անվանադիր Հայկ Նահապետի ծոռնորդի Գեղամ Նահապետի անունով կոչվել է Գեղամա կամ Գեղարքունյաց ծով, VII–IX դարերում՝ Դաշնավոր՝ ներդաշնակ, մեղմ, հանդարտ ծփանքների համար: Գտնվում է ծովի մակերևույթից մոտ 1900 մ բարձրության վրա:
Սևանին արտակարգ հմայք են տալիս շրջակա լեռները, որոնք կարծես մեծ շուրջպար են բռնել լճի շուրջը. արևմուտքում՝ Գեղամա, հարավ-արևմուտքում Վարդենիսի լեռնաշղթաներն են, հյուսիս-արևելքում ձգվում են Արեգունու, Սևանի և Արևելյան Սևանի լեռնաշղթաները:
Սևանը կազմված է Մեծ Սևանից ու Փոքր Սևանից, որոնք իրարից բաժանվում են Արտանիշի և Նորատուսի հրվանդաններով ու նրանց միացնող ստորջրյա թմբով:
Սևանը կազմված է Մեծ Սևանից ու Փոքր Սևանից, որոնք իրարից բաժանվում են Արտանիշի և Նորատուսի հրվանդաններով ու նրանց միացնող ստորջրյա թմբով:
Սևանա լիճ են թափվում 28 գետ ու գետակ, սկիզբ է առնում միայն Հրազդան գետը:
Գագարին համայնք
1840-ական թվականներին Սևանի շրջանը սկսեց բնակեցվել ռուսներով: Ցարական
կառավարությունը բնակեցնում էր Անդրկովկասը՝ նպատակ ունենալով այդ շրջանում
ամրապնդել իր հենարանը: Աղանդավորների հոսքը դեպի Անդրկովկաս սկսվել էր
դեռևս 30-ական թվականներին: Սկզբում նրանք հանգրվանեցին Վրաստանի և
Ադրբեջանի տարբեր շրջաններում, իսկ հետո այնտեղից սկսեցին կամաց-կամաց
անցնել Արևելյան Հայաստան: Առաջինը շրջանի տարածքում` 1842 թվականին
հիմնվեց Ելենովկան, որտեղ բնակիչները հավաքվում էին աստիճանաբար, մեծ ու
փոքր խմբերով: Սկզբնաղբյուրներում պահպանված ստույգ տեղեկություններով
ամենամեծ խումբը՝ 77 ընտանիք, Ելենովկա էր եկել 1846 թվականին՝ Ադրբեջանի
Շուշիի նահանգից: Այնուհետև աղանդավորները Ելենովկա են գալիս Շամախիից,
Թիֆլիսից և Անդրկովկասի այլ վայրերից: 1851 թվականին Ելենովկայում արդեն
ապրում էր 108 ընտանիք (505) մարդ: Ելենովկացիների իսկական հայրենիքը, ըստ
ցուցակներում պահպանված հավաստի տեղեկությունների, Տամբովի, Պենզայի,
Օրենբուրգի, Տավրիայի և ռուսական այլ նահանգներն են, որտեղից նրանք
արտաքսվել էին տարբեր ժամանակներում:
Մեծեփի ամրոց
Մեծեփի ամրոցը գտնվում է Սևան քաղաքից մեկ կիլոմետր դեպի հյուսիս ընկած մի բարձունքի վրա, որը Փամբակի լեռնաշղթայի ամենահարավային գագաթներից մեկն է։ Բարձունքը արևելքից, հարավից և արևմուտքից խիստ թեքությամբ, կոնաձև վեր է խոյանում, որի լանջերը ծածկված են հրաբխային տուֆի կամ այլ կոնգլոմերատի բեկորներով։ Գագաթը շրջապատից բարձր է մոտ 600 մետր և խիստ դժվարամատչելի է։ Տեղացիների մոտ բարձունքը հայտնի է «Մեծեփ» անունով, որի վրա կա ավերակ մի մատուռ, նույն անունով։
Գագաթի կոնֆիգուրացիային համապատասխան, եզրերով անցնում են կիկլոպյան ամրոցի պարիսպների հիմքերը, որոնց բարձրությունը տեղ-տեղ պահպանվել է մեկ-երկու շար քարերով։ Ամրոցն ունի 225 մետր երկարություն և 25-30 մետր լայնություն։ Պարիսպների վրա կան երեք աշտարակի հետքեր, որոնցից մեկը կառուցած է միջնաբերդի հյուսիսարևմտյան անկյունում, մյուս երկուսը, նույն չափերով, գտնվում ն հյուսիսարևելյան անկյուններում։ Այդ աշտարակների միջև ընկած պարսպի կենտրոնում երևում է ամրոցի մուտքի բացվածքը։ Հյուսիս-արևմտյան աշտարակից մոտ 50 մետր հեռու սկսվում է արտաքին պարիսպը։ Այս պարսպին զուգահեռ, հյուսիս արևելյան լանջով 35-40 մետր հեռու նկատվում է երրորդ պարիսպը, սակայն նա չի շարունակվում մինչև վերջ։
Առասպել Սևանա լճի մասին
Աշխարհի խոշոր բարձրադիր լճերից մեկը Հայոց աշխարհի կապտաչյա գեղեցկուհին` Սևանն է, որ հնում կոչվել է նաև Գեղամա ծովակ` Գեղամա լեռների բարձրադիր գրկում գտնվելու համար: Այն ծովի մակարդակից մոտավորապես 1800-2000 մետր բարձրության վրա է , գտնվում է Գեղարքունիքի մարզում: Սևանա լիճն ունի քաղցրահամ ջուր, այն բաղկացած է երկու մասին՝ մեծ Սևան և փոքր Սևան: Լիճն օրվա ընթացքում անընդհատ փոխում էր գույնը` շողալով թանկարժեք ադամանդի բազմագույն երանգներով: Այն հատվածներում,որտեղ կապտականաչը ավելի մուգ երանգով է , այդ հատվածում ավելի խորն է:
Ասում են` մի քանի կրոնավորներ Վանից գալիս են այստեղ և լճի մեջ տեսնելով գեղեցիկ կղզին և հոգեպարար լռությունը` բացականչում են. «Սա է Վան»: Այսինքն` մեզ համար լավ բնակվելու տեղ է: Այդպես են կղզին և լիճը ստացել Սևան անունը:
Իսկ մեկ ուրիշ զրույց պատմում է, որ շատ հին ժամանակներում չքնաղ ու կապուտաչ մի գեղագանգուր ու քաջ հսկա էր ապրում: Նա առավոտյան վաղ արթնանում էր, վերցնում էր իր մեծ նիզակն ու մտնում լիճը: Նա քաջ լողորդ էր և օրվա մեծ մասն անց էր կացնում լճի ջրի մեջ: Այդ հսկան` Սևանը, հսկում էր ամենուր և անսպասելի հայտնվում էր այն ափերում, որտեղ թշնամի էր երևում: Եվ նրա անվրեպ նիզակն անմիջապես վնասազերծում էր թշնամուն, որը կա՛մ խեղդվում էր լճում, կա՛մ էլ մազապուրծ փախչում էր: Հենց այս հայկազուն հսկայի անունով էլ լիճը կոչվեց «Սևան»:
Գոյություն ունի լճի անվանման ծագման ևս մեկ ավանդություն․
- Սևանա լճի տեղում առաջ ցամաք է եղել՝ անտառապատ բլուրներով, ծաղկավետ դաշտերով ու բերրի վարելահողերով։ Գյուղին մոտիկ բլրի տակ եղել է մի ջրառատ աղբյուր, որից ջուր վերցնելիս գյուղացիները հանում էին ակունքի/ սկզբնակետ, որտեղից բխում է աղբյուրը/ մեծ փակիչը և ապա զգուշությամբ հարմարեցնում տեղում։
Մի երեկո գյուղի հարսներից մեկը ջրի է գնում աղբյուրը, հանում է փակիչը, կուժը լցնում ու գալիս տուն՝ մոռանալով փակել ակունքը։ Ջուրը դուրս է հորդում, ծավալվում չորս կողմ, երբ հասնում է տնակներին, բնակիչները փախչում են, ասելով «Քար դառնա ով բաց է թողել ակունքը»։ Եվ մոռացկոտ հարսը քար է դառնում, իսկ ջուրը անընդհատ հոսելով գոյացնում է Սևանա լիճը, որի երեսից հազիվ վեր է բարձրանում քարացած հարսի գլուխը՝ Հարսնաքարը։
Անհրաժեշտ իրեր
- Ուսապարկ
- գլխարկ
- ջուր
- առաջին օգնության պարագաներ
- սնունդ
- կողմնացույց
- հեռադիտակ
- Թաց և չոր անձեռոցիկ, ախտահանիչ նյութ
- Հարմարավետ հագուստ և կոշիկներ
- Աղբի տոպրակ և ձեռնցներ
- Քսուկ
Հաշվետու պատում Մայրենի💖
Այս տարի ես շատ լավ եմ աշխատել, բայց ես մտածում եմ, որ ես դեռ աշխատելու տեղ ունեմ։ 💫 Սակայն չեմ կարող ասել, որ ես ոչ մի նախագծի չեմ մասնակցել։ Այս տարի նաև շատ հետաքրքիր նախագծեր ենք իրականացրել, ընթերցել նոր տեծագրծություններ։ 💥 Իմ ամենասիրելի նախագծերը Գագարին նախագծի ընթացքում իրակակացված նախագծերն են ու <<Իմ ընկերը>> նախագծերը։ 💨 Ես ամենա ամենաշատը հավանել եմ <<Իմ ընկեր>> նախագիծը, որովհետև իմ հոբին առաջադրանքներ հորինելն և պատնաստելն է։
Այս հղումով կարող էք տեսնել իմ ընկեր Ռաֆայելը․ մաս 2 նախագիծը💌
Թեստ 1
English 20.05.2021
Պոչատ աղվեսը
Առակ
Եզոպոս
Աղվեսն իր պոչը թողեց թակարդում և միտք արեց, թե ոնց ապրի աշխարհում այդպես խայտառակված։
Եվ որոշեց մյուս աղվեսներին էլ համոզել, որ ձեռք քաշեն իրենց պոչերից։ Նա բոլոր աղվեսներին հավաքեց և սկսեց նրանց գլխին քարոզ կարդալ, որ կտրեն իրենց պոչերը, նախ՝ որովհետև գեղեցիկ չեն, և երկրորդ՝ ավելորդ բեռ են։ Բայց մի աղվես պատասխանեց․
-Է՜, բարեկա՛մս, դու մեզ այդ խորհուրդը չէիր տա, եթե դրանից օգուտ չունենայիր։
Աթաբեկ ԽՆԿՈՅԱՆ (Խնկո Ապեր)
Փախավ աղվեսը,
Փախավ թակարդից,
Բայց պոչի կեսը
Թողեց նա ներսը։
Այդպես պոչատ,
Պոչից անջատ,
Գնաց, հասավ ընկերներին․
-Այ, ձեզ մատաղ, ես ձեր գերին․
Դեն գցեցեք ձեր պոչերը։
Ինչու՞ են պետք այդ փրչերը։
Իրանք զարդ չեն ու զարդարանք,
Այլ մեր գլխին պատիժ, փորձանք՝
Գետնի ավել,
Վազքի փախան,
Մեզ անվայել,
Ավելորդ բան։
Այդտեղ մի ծեր, վարպետ աղվես
Ասաց նրան․- Ապրես, ապրես,
Այ ծակամուտ թոռիս թոռը,
Էդքան չեն տա խելքի զոռը․
Բա քանի որ տեղն էր պոչդ,
Ինչու՞ չարիր դու այդ կոչդ։
Անգի՛ր սովորիր քեզ ամենից դուր եկած տարբերակը, ձայնագրի՛ր և հրապարկի՛ր բլոգումդ։
Չորսից-հինգ նախադասությամբ վերլուծի՛ր առակը։ Վերլուծությունդ հրապարարակի՛ր։
Աղվեսը պոչը կտրեց և ասաց մնացածին, որ իրանք էլ կտրեն, բայց մի ծերուկ ասաց, որ եթե քո հետ այդպիսի փորձանք չլիներ դու մեզ չէիր ասի, որ մենք մեր պոչերը կտրենք։
Բնութագրի՛ր աղվեսին։
Աղվեսը շատ խորամանկ էր և մտածում էր, որ եթե նա չունի պոչ ուրեմն նրա վրա կծիծաղեն, բայց դա այդպես չէ։ Նա կարող էր ուղակի իրականությունը անել
Խորհո՛ւրդ տուր պոչատ աղվեսին։
Գո՛հ եղիր նրանից ինչ, որ դու ունես։
Այս առածներից որի՞ իմաստն է համապատասխանում առակի գաղափարին։
Աղվեսի դունչը խաղողին չհասավ, ասեց՝ խակ է։
Արտը խախուտ, մահանան՝ կարկուտ։
Արջը յոթ երգ գիտի, յոթն էլ տանձի մասին։
Գայլի գլխին Ավետարան են կարդում, ասում է՝ շուտ արէ՛ք, հոտս գնաց։ կամ Գելի գլխին Ավետարան են կարդում, ասում է. Շուտ արա, ոչխարը սարովն անցավ։
Դու քեզ մի գովիր, թող ուրիշը քեզ գովի։
Խորամանկ աղվեսը երկու ոտով է թակարդն ընկնում։
Տե՛ս նաև հղումով
Մարինե Մադոյան 