Month: March 2021

Из учебника «Солнышко 4» стр. 43

Таня и Маша были очень дружны и всегда ходили в детский сад вместе. Один раз, когда девочки шли по улице, начался сильный дождь. Маша была в плаще, а Таня в одном платье. Девочки побежали. — Сними свой плащ, мы накроемся вместе! — крикнула на бегу Таня. — Я не могу, я промокну! — нагнув вниз голову с капюшоном, ответила ей Маша. В детском саду воспитательница сказала: — Как странно, у Маши платье сухое, а у тебя Таня, совершенно мокрое, как же это случилось? Ведь вы шли вместе? — У Маши был плащ, а я шла в одном платье, — сказала Таня. — Так вы могли бы укрыться одним плащом, — сказала воспитательница и, посмотрев на Машу, покачала головой. — Видно, ваша дружба до первого дождя! Обе девочки покраснели: Маша за себя, а Таня за Машу.

Вопросы

1. Как повела себя Маша во время дождя? Права ли Маша?
Օна повела себя плохо и не по дружеский.

2. Почему Маша покраснела “за себя”?
Потамучто она была неправа.

3. Как вы поступаете в таких случаях?
Я помогу моих друзей.

4. Почему рассказ называется «До первого дождя»?
Потамучто это про дождя кокда дети были на улице.

5. Подготовьте подробный пересказ.

6. Составьте и запишите предложения со словами.

1) нашёл, зайчика, в, Я, лесу, маленького- Я в лесу нашёл зайчика. ; 2) льдом, Скоро, реки, покроются.-скоро реки покроются льдом. 3) В, сестры, и, сумке, тетрадь, лежали, карандаши- В сумке сестры лежали тетрадь и карандаши. ; 4) крупный, по, дождь, Застучал, крышам;- Застучал крупний дождь по крышам.

ինքնաստուգում

Արևմտյան  դպրոցում մենք ւնենք մի հրաշալի ջերմոց։ Արտաքինից  նա  սովորական  ջերմոցի  է  նման։  Այն  մի  փոքր  վնասված  է։ Ջերմոցի  վրա  անցքեր  կան  որոնք  որոշ  չափով  խանգարում  են  ծաղիկներին  աճել։ Ջերմոցում հաճելի  էր։ Դասարանով  բացահայտեցինք  նորը  և  փորձեցինք  կերտել  նորը։Դասարանական  փոքրիկ  ճամփորդությունն  դեպի  ջերմոց  բացահայտումներով  լի  եղավ։

Учил я одну маленькую девочку Иринушку читать и писать. Была она большая умница. Мы выучили с ней все русские буквы, могли уже читать и писать. Оставалась у нас только одна буква, самая последняя, – буква я”. Я, как всегда, показал Иринушке букву и сказал:– А это вот, Иринушка, буква „я”. Иринушка с удивлением на меня посмотрела и говорит:
– Ты?
– Почему „ты”? Я же сказал тебе: это буква „я”.
– Буква „ты”?
– Да не „ты”, а „я”.
Она ещё больше удивилась и говорит:
– Я и говорю „ты”.
– Да не я, а буква „я”.
– Не ты, а буква „ты”?
Ну что же с ней делать? Как же ей объяснить, что „я” – это не я, это только буква.
– Хорошо, – сказал я. – Можешь идти гулять. На другой день Иринушка пришла на урок, открыла букварь и быстро быстро прочитала:
– Тыкову дали тыблоко.
– Что такое? Какому Тыкову? Какое тыблоко?
Посмотрел я в букварь, а там написано: „Якову дали яблоко”. Вам смешно? Я тоже, конечно, посмеялся. А потом говорю:
– Яблоко, Иринушка, яблоко, а не тыблоко.
Она удивилась и говорит:
– Яблоко? Так это, значит, буква „я”?
– Да, правильно. Это буква „ты”, – сказал я радостно.
Конечно, нехорошо, говорить неправду, но если бы я сказал „я”, а не „ты”, может быть, Иринушка так всегда и читала бы вместо „яблоко” – „тыблоко”, вместо „язык” – „тызык”. А Иринушка теперь уже большая и давно знает все буквы.

1.Найдём в рассказе „Буква „ты” антонимы к словам маленькая, первая, меньше, плохо, грустно, правда, закрыть.

маленькая-большая
первая-последняя
меньше-больше
плохо-хорошо
грустно-весило
правда-ложь
закрыть-открить

2․Скажем да или нет:
Автор рассказа учил девочку читать и писать. да
Автор рассказа учил девочку плавать. нет
Автор рассказа учил девочку петь. нет
Они выучили все русские буквы. да
Они выучили все армянские буквы. нет

Вопросы:

Как звали девочку? Девочку звали Иринушка.

Чему учил её автор?
Автор рассказа учил девочку читать и писать.

Как Иринушка назвала букву „я”?
Иринушка называла ты.

Как она прочитала предложение?
Она прочитала тыкову дали тыблоко .

А как надо было прочитать?
Надо было прочитать якову дали яблоко.

Теперь Иринушка маленькая или большая?
Теперь Иринушка большая.

Она знает все буквы?
Да,знает.

Умеет ли она читать?
Да умеет.

Домашнее задание.

Прочитайте и перескажите текст.

Իմ սերը

Ես սիրել եմ վարդը տըժգույն
Սիրուց տանջված այտերի,
Մելամաղձոտ խաղաղություն
Զույգ սևորակ աչքերի։

Ես պահել եմ սրտիս խորքում
Մի լուռ գաղտնիք սիրային,
Եվ այն երբե՜ք, ոչ մի երգում
Հայտնելու չեմ աշխարհին։

Բայց և պահել անկարող եմ,
Օ՜, դրժվար է համբերել,
Չասել՝ ինչով բախտավոր եմ,
Չասել՝ ինչպե՜ս եմ սիրել։

ինքնաստուգում

Ասեղնագործ աշխատանքներն ստեղծվում են ասեղով, երբեմն՝ հելունով, ասեղնագործող մեքենայով՝ բամբակե, վուշե, մետաքսե, բրդե թելերով, օգտագործվում են նաև ուլունքներ, մարգարիտ, ոսկեթելեր, դրամներ և այլն: Բրդե թելն առաջինն օգտագործել են Չինաստանում, մետաքսե թելը` Պարսկաստանում, ապա` Եգիպտոսում:Ասեղնագործությունը լինում է 2 տեսակ՝ կտորը կտորի վրա դրվող` վերադիր (օգտագործում են մորթի, թաղիք, կաշի), և թելքաշ կտրտովի: Ասեղնագործությունը հնագույն ծագում ունի: Սկզբում օգտագործել են բույսի փշերից կամ ձկան ոսկրերից, ապա` փայտից, փղոսկրից, մետաղից սարքած ասեղներ: Վաղ անցյալում ասեղնագործությամբ զբաղվել են ասորեստանցիները, եգիպտացիները, չինացիները, պարսիկները, հրեաները, հույները և ուրիշներ, իսկ առավել հայտնի կենտրոնը Բաբելոնն էր: Ամենահին ասեղնագործ նմուշների մասին վկայում են ասուրա-բաբելական արձանների, եգիպտական քանդակների, որմնանկարների, հունական սափորանկարների վրա պատկերված հագուստների զարդարանքները, հնագիտական պեղումներով հայտնաբերված ասեղնագործ պատառիկները: Մինչև XII դարը ասեղնագործում էին ծանր կտորներ՝ հաստ թելով, հետագայում աշխատանքները դարձել են ավելի նուրբ և բազմագույն: Չինաստանին բնորոշ ասեղնագործ պաննոները, հատկապես «սյուխուա»-ները («ասեղով գեղանկարչություն») ոճով մոտ են մետաքսի վրա տուշով կատարված չինական բնանկարներին: Ասեղնագործությունը տարածվել և զարգացել է Գերմանիայում, Անգլիայում, Ռուսաստանում և այլ երկրներում:Հին հայկական ասեղնագործության մասին վկայում են մատենագիրներ Ագաթանգեղոսը, Մովսես Խորենացին և ուրիշներ: Միջնադարից պահպանվել են ասեղնագործ պատառիկներ. Անիի պեղումներով հայտնաբերվել են XII– XIII դարերի զգեստների, ծածկոցների մնացորդներ, ինչպես և ձեռագրերի կազմաստառներ, XV դարից՝ եկեղեցական զարդարանքներ և այլն: Հայկական ասեղնագործությունը զարգացել է 3 հիմնական ուղղություններով՝ ժողովրդական (գեղջկական տարազ), քաղաքային (առևտրաարհեստավորական կենցաղ) և եկեղեցական: Ասեղնագործությունը տարածված էր Հայաստանի բոլոր գավառներում և հայաբնակ գրեթե բոլոր շրջաններում, հատկապես Վան-Վասպուրականում, Շիրակ-Կարինում, Սյունիք-Արցախում, Արարատյան երկրում, Կիլիկիայում, Կեսարիայում, Կոստանդնուպոլսում ու Թիֆլիսում: Հայկական ասեղնագործության հրաշալի նմուշներ են ստեղծվել Ղրիմում, ԱՄՆ-ում և այլուր: Հայտնի են նաև առանձին քաղաքների անուններով հիշատակված ասեղնագործություններ՝ Վանի, Մարաշի, Այնթապի, Կարինի, Տարսոնի և այլն: Տարածված զարդակարերից են շարակարը (շուլալակար), շյուղակարը (ցողունակար), հարթակարը (լիցք, ուռուցիկ, գծային և այլն), խաչկարը, կողքակարը, թելքաշը և այլն: XIX դարի 2-րդ կեսից տարբեր երկրներում բացվել են ասեղնագործական աշխատանքներ արտադրող ձեռնարկություններ: Չնայած մեքենական ասեղնագործությունը որոշ չափով ազդել է նաև հայկական ասեղնագործության վրա, այդուհանդերձ, Հայաստանում շարունակվում են հայկական ասեղնագործության ավանդույթները: Գործում են այդ արհեստն ուսուցանող տարբեր խմբակներ, հրատարակվում են ալբոմներ, կազմակերպվում ցուցահանդեսներ և այլն:

Հասակը`55 -60սմ
Քաշը`34- 40 կգ
Կյանքի տևողությունը` 10-14 տարի

Գերմանական Հովվաշունն ամենահայտնի ցեղատեսակներից է: Նա շատ խելացի է և ունակ կատարելու տարբեր աշխատանքներ: Այս շան նվիրվածությունն ու համարձակությունն անհամեմատելի են: Հովվաշունը բազմակողմանի զարգացած ցեղատեսակ է, որը գերազանց կատարում է այն ամենն, ինչ սովորեցնում են։ Նրանք աշխատում են որպես պահապան և օգնական հաշմանդամներին, ոստիկանության և ռազմական ծառայություններում, որսորդության, որոնողական և փրկարարական ոլորտներում, և, ի վերջո, ինչն ամենակարևորն է, նրանք հավատարիմ ընկերներ են իրենց տերերի համար։

Ցեղատեսակի առաջացումը

Գերմանական Հովվաշունը համարվում է 10 ամենահայտնի շներից մեկը: Այս ցեղատեսակն ունի համեմատաբար նոր ծագում (1899) և իր ծագման համար պարտական է մի մարդու։ Հեծելազորային սպա Մաքս ֆոն Շտեֆանիցը նպատակ ուներ ստեղծել գերմանական այնպիսի ցեղատեսակ, որը նման չէր լինի ոչ մեկի։ Եվ, բազմաթիվ փորձերից հետո, նրա մոտ ստացվեց ստեղծել մի յուրահատուկ ցեղատեսակ, որը հետո կոչվեց Հովվաշուն։

Հովվաշների առանձնահատկությունները

Մեր այս բարեկամն ունի շան ամենալավ հատկանիշները, բայց նա բոլորի համար չէ։  Հովվաշունը համարվում է էներգիայով լի շուն, ում անհրաժեշտ է մշտական մարզանքներ։ Առանց դրանց նա կձանձրանա և կսկսի հաչել  ու ծամել։ Այս ցեղատեսակն  ունի կասկածամիտ բնավորություն, ինչն էլ դարձնում է նրան հիանալի հսկիչ, բայց ոչ ընտանիքի շուն, ով հյուրերին կդիմավորի, քանի որ շատ կասկածամիտ է անծանոթների նկատմամբ։

Այս շունը հարմար չէ նրանց համար, ովքեր երկար ժամանակով են բացակայում տնից։ Երբ նրանք  տանը մենակ են լինում, կարող են  ձանձրանալ կամ էլ անհանգստանալ և շատ հավանական է՝ իրենք իրենց կզբաղեցնեն հաչելով, ծամելով և փորելով։ Այս ցեղատեսակի շները շատ ակտիվ և խելացի են։ Նրանց միշտ անհրաժեշտ է զբաղեցնել, սովորեցնել և աշխատեցնել։

Հովվաշանը պետք են օրական  ֆիզիկական և մտավոր վարժություններ։ Ընկերասեր և լավ վարքով շուն դաստիարակելու համար  նրան պետք է վարժեցնել ՝ սովորեցնելով նոր փորձություններ,  ծանոթացնելով նոր մարդկանց և վայրերի հետ։  Նրա վարժեցումը պետք է սկսվի փոքր տարիքից, քանի որ նոր մարդկանց և շների ներկայությանը սովորելն անհրաժեշտություն է։ Հովվաշունը մենակություն չի սիրում, ուստի նրան պետք է սոցիալականացնել վաղ տարիքից։

Ձեր շանը դեռ փոքր տարիքից պետք է սովորեցնեք հանգիստ մնալ, երբ հեռանում եք իրենից։ Սա հարկավոր է հենց նրա համար, քանի որ այս շներին բնորոշ է անհանգիստ լինել  բաժանման ժամանակ։

Ցանկանում ե՞ք ունենալ հիանալի հսկիչ, ով հրաշալի կերպով կպահպանի տարածքը և, իհարկե, հենց Ձեզ, ընտրեք այս շանը ։ Նա կարող է հարմարվել տան պայմաններին, սակայն նրան անհրաժեշտ է մեծ (ցանկապատով) տարածք, որտեղ նա կարող է վատնել իր էներգիան։

Այս պաշտպանները ընկերասեր չեն, սակայն ագրեսիվ էլ չեն։  Նրանք միանգամից ընկերներ չեն դառնում, իսկ եթե դառնում են, ապա չափազանց հավատարիմ։

Սննդակարգ

Խորհուրդ է տրվում 3-4 բաժակ բարձրորակ չոր կերակուր, օրը 2 անգամ:

Հիշե՛ք՝ Ձեր շան ուտելու չափը կախված է իր քաշից, տարիքից, նյութափոխանակությունից և գործունեության  մակարդակից: Շները անհատականություններ են, ինչպես մարդիկ, և նրանց անհրաժեշտ չէ ուտելիքի նույն քանակը: Պարզից էլ պարզ է, որ  ակտիվ շունն  ավելի շատ ուտելիք կպահանջի, քան՝ ոչ ակտիվը։

Առասպել Գեղարդ վանքի մասին

Եղբայրն ու քույրը խոստում տվեցին աստվածահաճո վանք կառուցել, որպեսզի իրենցից հետո աշխարհին թողնեն անմոռաց հիշատակ: Նրանք ճանապարհորդեցին Հայաստանով, հասան մինչև Գառնիի խորաձորը. նրանց առաջ դեպի լեռները հեքիաթային հիասքանչ տեսարան բացվեց: Որոշում են հենց այստեղ էլ կառուցել տաճարը: Ժամանակը անցնում էր, եղբայրն ու քույրը թափառում էին մի տեղից մյուսը, բայց ոչ մի կերպ չէին կարողանում գտնել այն ժայռը, որը հարմար կլիներ Աստծո տաճարը կառուցելու համար. կարծես թե ամեն անգամ ինչ¬որ խորհրդավոր մի ձայն շշնջում է. «Ո՛չ, ո՛չ, դա այն ժայռը չէ»… Եվ մի օր քույրն, իր ձեռքերը վեր կարկառելով, խնդրեց Աստծուն օգնել նրանց, որ կարողանան գտնել կառուցման տեղը:

Իսկ առավոտյան, երբ արևը դեռ նոր էր ոսկեզօծել լեռնային գագաթները, եղբայրն ու քույրը բացեցին իրենց աչքերը և լույսի մի վառ ճառագայթ տեսան: Նա ելնում էր մի մեծ ժայռի գագաթից: Նրանք բարձրացան ժայռի վրա ու երիտասարդ դյուցազնը, վերցնելով իր ձեռքը սուրսայր բրիչն ու ծանր կռանը, սկսեց թործել ժայռը, օրեցօր ավելի ու ավելի խորանալով նրա մեջ: Իսկ քույրը իջեցնում էր փորած անցքի մեջ իր երկար հյուսերը, կապելով նրանց ծայրերից զամբյուղը, ու վերև էր բարձրացնում ժայռի կտորտանքները: Անցնում էին օրերն ու շաբաթները, և աստիճանաբար, գիշեր ու ցերեկ չարաչար աշխատելով, նրանք կարողացան այդ շատ ամուր ժայռի մեջ փորելով՝ կերտել մի աննման տաճար: Ու երբ նայեցին տաճարին նորից, մնացին ափուբերան՝ նրա խստակամ ու կատարյալ տեսքը ապշեցուցիչ էր: Պսակված հիասքանչ կատարով, զարդարված զմայլելի փորազարդերով, փորաքանդակներով ու սյունագավիթով, այդ տաճարը դարձավ մարդկային հոգու կատարյալ կերտություն:

Եղբայրն ու քույրը ապրեցին այդ տաճարում մինչև իրենց կյանքի վերջը: Եղբոր ու քրոջ մահից առաջ կատարվեց ևս մի դեպք: Ժամանակին առաքյալներ սուրբ Բարդուղիմեոսը և սուրբ Թադևոսը հանձնել էին սուրբ Էջմիածնի վանքին հռոմեական լեգեոներ Լոնջինի գեղարդը, որով նա խոցել էր խաչված Հիսուս Քրիստոսի մարմինը, որ համոզվի նրա մահացած լինելուն: Թշնամիներից թաքցնելու համար և այդ գեղարդը ապահով տեղ պահելու նպատակով մասունքը տրվեց նորակառույց վանքին: Եվ այստեղից ծագեց վանքի անունը՝ Գեղարդ: Այդ սրբությունը պահպանում է վանքը քամիներից ու փոթորիկներից, կայծակներից ու հրաբուխներից, մարդկային դաժանությունից ու թշնամու ներխուժումներից:

Գեղարդի վանք

Միջնադարյան վանական համալիր Հայաստանում։ Գտնվում է Կոտայքի մարզի Գողթ գյուղի մոտ՝ Ազատ գետի վերին հոսանքում՝ աջ ափին։ Այստեղ է պահվել հայտնի գեղարդը, որով հռոմեացի զինվորը ծակել է Քրիստոսի կողը։ Այն Հայաստան էր բերել քրիստոնեության առաջին քարոզիչներից Թադեոս առաքյալը։ Այժմ այն գտնվում է Վաղարշապատում՝ պատմության թանգարանում։ Վանքն  անվանում են նաև Այրիվանք 140-ի հասնող քարայր-խցերի պատճառով:  Ասում են,որ գեղարդը ունի բուժիչ հատկություններ, ու դրա մասին ամբողջ աշխարհով էր հայտնի, և շատերն էին ցանկացել գեղարդը գողանալ, որպեսզի իրենց վերքերը բուժեին, կամ էլ որևէ փառքի հասնեին, բայց ամեն անգամ, երբ ուզեցել են գեղարդը գողանալ, մի հրաշք կատարվել է, և չեն կարողացել:

Часто во время дождя ты стоишь у окна, смотришь и  слушаешь. Тебе начинает казаться, что у всех вещей  есть голоса, что они умеют разговаривать. И твои  карандаши, правда?
Слышишь, говорит красный:
– Я – мак, я – огонь, я – малина!
Вслед за ним откликается оранжевый:
– Я – морковь, я – апельсин!
Жёлтый тоже не молчит:
– Я – цыплёнок, я – пшеница, я – солнце!
И зелёный шелестит:
– Я – трава, я – сады, я – леса!
И синий говорит:
– Я – колокольчик, я – небо, я – море!
И фиолетовый шепчет:
– Я – фиалка, я – сирень!
Но дождь перестаёт, и на небе появляется радуга.
– Смотрите! –говорит красный. – Радуга – это я!
– И я! – говорит оранжевый.
– И я! – улыбается жёлтый.
– И я! – радуется зелёный.
– И я! – восклицает голубой.

– И я! – веселится синий.
– И я! – смеётся фиолетовый.
Все рады: в радуге – и маки, и апельсины, и пшеница,  и трава, и небо, и фиалки. В ней всё!

Краски 🎨

Однажды Катя пришла в гости к Тимофею и сказала.

Тимофей, ты конечно же не поверишь, но мои краски разговаривают. Я ночью услышала шорах.

—Я лучше рисую! –Нет я лучше рисую.

И так всю ночь они дрались за 1-е место. Тимофей не поверил в это и сказал. –Я не верю это всё сказки, которые ты придумала сама.

Катя предложила Тимофею чтобы они вместе пошли к Кате домой.

Тимофей согласился.

А тем временем у Кати дома краски снова дрались. Когда Катя и Тимофей пришли домой они услышали как краски дрались. И Тимофей от ужаса прибежал к дверью и ушёл к себе домой. С тех пор Тимофей не когда не рисовал красками. Он думал что краски это….